Starożytność: W starożytnych kulturach, takich jak Egipt czy Grecja, pracownie artystyczne były zazwyczaj zlokalizowane w kompleksach świątynnych lub pałacowych. Artyści, często będący rzemieślnikami związanimi z konkretną świątynią, pracowali nad monumentalnymi rzeźbami, malowidłami ścienne czy innymi dziełami na zamówienie władców czy kapłanów. Pracownie były przystosowane do konkretnego rodzaju pracy – przykładowo, pracownie rzeźbiarskie musiały pomieścić duże bloki kamienia.
Średniowiecze: W średniowieczu, wiele pracowni artystycznych było związanych z budową i dekoracją katedr. Artyści często byli częścią cechów rzemieślniczych. Pracownie te były specjalizowane w określonych dziedzinach, takich jak witraże, rzeźba czy malowidła ścienne. Innym ważnym miejscem twórczości były skryptoria klasztorne, gdzie mnisi tworzyli iluminowane rękopisy.
Renesans: Renesans przyniósł powrót do indywidualizmu w sztuce. Wielu znanych artystów, takich jak Leonardo da Vinci czy Michał Anioł, miało własne pracownie, w których pracowali z uczniami i asystentami. Pracownie były miejscem eksperymentów, nauki i tworzenia. Artyści często posiadali kolekcje przedmiotów, które służyły jako inspiracja – od antycznych rzeźb po rzadkie okazy przyrody.
Barok i Rokoko: W tym okresie pracownie stały się bardziej wyrafinowane. Artyści często pracowali na dworach królewskich, gdzie mieli dostęp do najlepszych materiałów i narzędzi. Pracownie były pełne luster, co pozwalało na eksperymentowanie z perspektywą i światłem.
XIX wiek: Z nadejściem epoki romantyzmu i później impresjonizmu, artyści zaczęli bardziej cenić indywidualizm i osobiste podejście do twórczości. Wielu z nich pracowało w plenerze, ale ich pracownie wciąż były miejscem eksperymentów i studiów. W epoce impresjonizmu pracownie stały się jaśniejsze, z dużymi oknami, aby maksymalnie wykorzystać naturalne światło.
XX wiek i współczesność: Współczesne pracownie są często przystosowane do konkretnych potrzeb artysty. Mogą być one wyposażone w zaawansowane technologie, takie jak komputery czy drukarki 3D. Wielu artystów korzysta także z przestrzeni typu „open studio”, gdzie różni twórcy dzielą się przestrzenią i zasobami.
Podsumowując, pracownie artystyczne odzwierciedlały ducha swojej epoki, dostosowując się do potrzeb, stylów i filozofii danego okresu w historii sztuki.